§ 101. INFINITĪVUS (НЕАЗНАЧАЛЬНЫ ЛАД)

 

Infinitīvus - гэта нязменная дзеяслоўная форма, якая ўказвае на стан або дзеянне ў неазначальнай форме.

У сказе infinitīvus можа выконваць функцыі назоўніка і дзеяслова.

Як назоўнік ён можа быць дзейнікам, іменнай часткай састаўнога выказніка або дапаўненнем: Vivere est militāre – жыць - значыць змагацца, studeo audīre - стараюся слухаць.

Як дзеяслоў infinitīvus мае формы для выражэння часу і стану, дапаўненне ўжываецца ў тым жа склоне і ліку, што і пры іншых формах дзеяслова (legere librum - чытаць кнігу), азначэннем выступае прыслоўе (bene discere - добра вучыцца).

У лацінскай мове для кожнага часу ёсць неазначальная форма залежнага і незалежнага стану.

 

Формы інфінітываў 

 

	actīvum	passīvum
praesens	parāre docēre legere struere capere audīre esse	parāri docēri legi strui capi audīri

 

perfectum	paravisse docuisse lēgisse struxisse cepisse audivisse fuisse	parātus, a, um esse doctus, a, um esse lectus, a, um esse structus, a, um esse captus, a, um esse audītus, a, um esse
futūrum	paratūrus, a, um esse doctūrus, a, um esse lectūrus, a, um esse structūrus, a, um esse captūrus, a, um esse auditūrus, a, um esse futūrus, a, um esse (= fore)	parātum iri doctum iri lectum iri structum iri captum iri audītum iri